Güei muncha xente piensa que l’árbol de Navidá ye una tradición trayía del
septentrión, pero, n’antigüedá esti árbol ritual conocíase per toa Europa y
Asturies nun yera una esceición. Anque’l que güei conocemos ye un abetu.
En Suecia, Dinamarca, Alemaña, Inglaterra, Francia o Rusia plantábase na
viespora Nadal y adornábase con flores, cintes y llazos, poníense veles y
cargábase de frutes y llambionaes. N’otros sitios, l’árbol ye un pinu, un escabrón
o un carrascu (tamién nomáu acebu o xardón -Illex
aquifolium). La razón ye que son árboles perennes y vienen a simbolizar la perpetuidá
de la vida y la fecundidá.
Pa Angelo de Gubernatis (1840-1913) representa al «árbol solar», que renaz cada añu col
solsticiu ivernal.
Homólogu al Árbol de Navidá ye’l Ramu de Nadal que güei ta recuperándose
n’abondos llugares de Lleón y que tamién se conoció en dellos conceyos asturianos. Ye’l resclavu d’una dendrolatría
llariega que depués va ufriéndase a la Virxe o a dalgún santu. Pasó a ser de la
rama d’un árbol a un sofitu de madera onde se colocaben xamasques, cintes de
colores, flores, veles, rosquilles, frutes, etc.
Al pie poníense cestos con viandes, embutíos, castañes: yera’l símbolu de
la bayura y la fecundidá pola que naguaben pal añu entrante en saliendo de la
escuridá del iviernu.
